Kennemerduinen

Mijn hoofd duizelt. Mijn benen doen zeer. Mijn tong is zo droog als schuurpapier.

Ik heb hem geprobeerd te volgen in de duisternis. Zo waar als ik hier sta. Zijn kleren waren gescheurd. Hij liep op blote voeten. Zijn haar zat in de war. En hij had de meest vreemde grijns op zijn gezicht… Een gelukzalige glimlach van oor tot oor.

Hij verliet het pad, hij trok de bossen in. Na een paar meter was hij verdwenen. Foetsie. Opgelost in het niets. En ik? Ik ben verdwaald, ik ben het kwijt. Mijn verhaal, mijn geld. De nacht heeft mijn gevoel voor oriëntatie afgenomen. Ik geef het op. Hier blijf ik zitten, terwijl een allesoverheersende dorst zich van me meester maakt.