Boswachtersblog: In dynamische duinen is verandering de enige constante

In de dynamische duinen van de Noordwest Natuurkern is verandering de enige constante. Boswachter Ina van PWN neemt je mee naar de Peperedel, een duinvallei die de afgelopen 5 jaar bijna onherkenbaar is veranderd.

Geschreven door: boswachter Ina

Wind, water en zon kunnen op korte tijd enorme hoeveelheden zand verzetten, het landschap overpoederen, duinruggen verleggen, zand ophopen waar alles voorheen vlak was en diepe stuifgaten maken in duinhellingen die een paar dagen eerder helemaal gaaf waren.

Als duinbeheerder maken wij dankbaar gebruik van de krachten van de natuur. En waar nodig helpen we een handje om die krachten weer te ontketenen. Zo werden er in 2013 vijf windsleuven in de zeereep gegraven en een aantal paraboolduinen van hun begroeiing ontdaan. Nu wordt er weer kalkrijk zand diep het duin ingeblazen. Dat is nodig om de typische planten- en dierengemeenschappen te behouden, maar ook om de duinen klimaatbestendig te maken.

Maar behalve nodig en nuttig is het veranderende landschap elke keer weer een lust voor het oog:

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

Afbeelding

De twee dames die ik vandaag tref bij strandopgang Kattendel zijn ook onder de indruk van wat ze zien.

Ze lopen een ‘Rondje Sleuf’, een rondwandeling van ongeveer een uur die de bezoekers een goed beeld geeft van de dynamische duinen in de Noord-Westnatuurkern van ons Nationaal Park.

Rondje sleuf begint bij Parnassia, waar de zeereep nog oogt als een groene dijk vol ingeplante helm, en loopt dan via de voor bezoekers toegankelijke windsleuf in de zeereep bij strandopslag Kattendel het duin in. Met een kleine lus langs vallei Peperdel noordwaarts biedt de wandeling een prachtig uitzicht op het stuifgebied. Via smalle paadjes loopt u via de Ogenkuil terug naar Parnassia.

Nu staan de dames uit te hijgen na de klim vanaf het strand naar de palissade. De meest recente winterstorm heeft weer tientallen kubieke meters rul zand neergelegd en het lopen was zwaar. Aan de duinzijde is het fietspad helemaal onder het zand verdwenen en een wandelend duin van 2 meter hoog staat klaar om zich daar bovenop te storten. Windkracht en -richting de komende dagen zullen bepalen of het terug naar zee wordt geblazen of ook landinwaarts gaat.

“ Moet je kijken, Marja, ”: zegt een van de twee dames tot haar vriendin:“ Zijn we nog wel in Nederland? Het lijkt wel of hier nog nooit een mens heeft gelopen...” “Loes, meid“ zegt de ander: “Het lijkt wel een woestijn! Nou nog zo’n prins, moppie.”... Waarop ze giechelend langs het trace van het fietspad verder lopen, richting Peperedel.

Waar 5 jaar geleden nog een groene vallei met een meertje was, strekt zich nu een zandvlakte uit. De eerste embryonale duintjes met pollen helm beginnen zich te vormen. Vanaf de zee wandelen gigantische zandtongen de vallei in. Rondom rijzen de hellingen van het paraboolduin op. De zon breekt door. Het is onwaarschijnlijk mooi.

Loes en Marja zijn nu bijna boven. Als ze zich omdraaien zien ze, zomaar vanaf het pad, door 2 van de gegraven windsleuven, de zee. En in het zand op het trace van het ondergestoven fietspad, heel klein, geen enkel ander spoor van menselijke aanwezigheid dan hun eigen voetstappen.

Voor meer informatie over het natuurherstelproject Noord-West Natuurkern: www.pwn.nl/noordwestnatuurkern